Mijn verhaal
Graag wil ik jullie een inkijkje geven in mijn leven, de weg die ik bewandeld heb zodat jullie kunnen ervaren wat er gebeurd als iemand zich steeds bewuster wordt van zijn of haar onbewuste deel. Mijn verhaal is uniek, want ieder mens is uniek en heeft zijn eigen verhaal. Graag vertel ik jullie mijn levensverhaal.
Mijn verhaal begon in een klein dorpje op het Groningse platteland. Na 2 jaar verhuisde ik naar de boerderij van mijn opa en oma. Daar woonde ik met mijn ouders, broertje en zus.
De herinneringen aan mijn jeugd vliegen alle kanten uit. Enerzijds heb ik genoten van de vrijheid, de ruimte en de rust van het Groningse platteland. Daartegenover staat dat het best lastig was om als voelend kind op te groeien in een omgeving waar weinig ruimte was voor dat voelende in mij.
Samengevat heb ik een hele normale gemiddelde jeugd gehad op het Groningse platteland. Mijn gelovige achtergrond, mijn ouders en hun achtergrond, het opgroeien in zo’n kleine gemeenschap met ouders die geen behoefte hadden om die wereld groter te maken, heeft vast invloed gehad. Dit verklaart alleen niet hoe ik mij de afgelopen 47 jaar heb gevoeld.
Mijn angsten en onzekerheden hebben mij nooit weerhouden om dingen te gaan doen. Toen er als pas afgestudeerd fysiotherapeute geen werk was in Nederland, besloot ik naar Duitsland te gaan. Ondertussen had ik mijn man Arry leren kennen. Elk weekend terug naar Wapse, tranen met tuiten als ik op maandag weer terug moest. In Duitsland werd ik elke maandag opgevangen door lieve collega’s. Een jaar lang, toen trok ik het niet meer en ging definitief in Wapse wonen.
Ik heb tot voor kort nooit gesnapt waarom ik mijn hele leven altijd het gevoel heb gehad er niet bij te horen, niet goed genoeg te zijn, onzeker, onveilig en angstig. Nu weet ik dat er een puinhoop ontstaat in je hoofd, gevoel en in je lijf als je je niet bewust bent van wat je allemaal voelt.
De puinhoop in mijn lijf uitte zich als kind in veel buikpijn en later in de vorm van hoofdpijn. Tijdens mijn jeugd had ik elke maandag hoofdpijn. Die hoofdpijn kwam steeds vaker en rond mijn 25e had ik dagelijks hoofdpijn. Ik heb zelfs een jaar thuis gezeten. In deze tijd heb ik veel therapieën gevolgd.
Uiteindelijk bracht vooral de triggerpointtherapie mij verlichting. Gestimuleerd door Arry ben ik toen mijn eigen praktijk begonnen, genaamd: Praktijk voor schouder- nek en – hoofdpijnklachten. De praktijk was vanaf het begin een succes. Vooral omdat ik door mijn eigen ervaringen de mensen begreep en met hen op zoek ging naar manieren om de hoofdpijn te verlichten. De jaren daarop heb ik veel cursussen gedaan, altijd op zoek naar antwoorden, oplossingen. Niet alleen voor de cliënten, maar ook voor mijzelf. Ik had dan wel niet meer dagelijks hoofdpijn, het bleef regelmatig terugkomen. Hiernaast had ik ook bekkenscheefstanden en vermoeidheid. In de praktijk altijd bang om fouten te maken. Als bij iemand de klachten bleven dan had ik iets niet goed gedaan.
Zo terugkijkend ben ik altijd heel hard voor mijzelf geweest. Alles moet gelijk goed gaan en ik mocht geen fouten maken.
In 2015 kwam de Functionele Osteopathie op mijn pad. Deze opleiding was voor mij een verademing. Ik had daarvoor een nare ervaring met een manuele therapie opleiding achter de rug, waarbij het technisch denken op de voorgrond stond. De docent van de opleiding liet mij in mijn waarde en zorgde ervoor dat ik het technische los ging laten. Daarnaast leerde hij mij dat ik veel meer leerde te vertrouwen op het voelen, op wat ik voelde. De laatste module van de FOI bestond uit yin yoga.
De yin yoga heeft veel bij mij verandert. Ik altijd rennend, sportend, druk pratend, druk in mijn hoofd, onrustig, wiebelig kwam mijzelf tegen in alle houdingen. Ook op de mat nog over allerlei grenzen heen gaand, vechtend, nooit opgevend. Langzaam begon ik te veranderen. Van iemand die alles wilde weten, van de ene naar de andere opleiding gaand, zoekend naar antwoorden, naar iemand die steeds minder hoeft te weten, die van weten naar voelen gaat en uiteindelijk naar herkenning van dat wat er al is.
Bij iedereen is de weg van yin anders, bij mij past vooral het verstillen en het vertragen. Dat is wat yin voor mij is.
Ik vergeet nooit meer de eerste keer dat ik een assist/begeleiding kreeg. Ik zat in de catapillar rechtop, mijn hele rug en nek en hoofd deden pijn. Al zweten, huilend, van alles loslatend raakte ik enkele minuten later mijn knieën. Toen nog geen idee wat daar aan de achterkant allemaal zat, wat er werd aangeraakt. De jaren erna stond bij mij yin yoga voor verdriet, tranen en loslaten. In die tijd nog geen idee wat er achter al die tranen zat.
In de praktijk steeds meer mogen ervaren dat voelen mijn ding is. Ik kreeg regelmatig te horen dat men niet snapte dat ik zo vaak precies wist waar de pijn zat. Altijd gedacht dat iedereen dat wel kon als je het maar vaak genoeg deed.
In 2018 ging ik naar een yin yoga master in Italië. Elke ochtend begonnen we met een half uur meditatie. Voor mij betekende dat een half uur huilen. Wat ben ik mijzelf daar tegengekomen. En wat was ik klaar met dat gehuil, nog steeds niet wetend waar dit allemaal vandaan kwam. In Italië mijn eerste ervaring met de blinddoek opgedaan. Ik wist niet dat ik zo in paniek zou raken, wat een angst voelde ik. Ook dat niet snappend, waar kwam die angst vandaan.
En dan de woei woei. Ergens halverwege de week, liet de docent ons een energiebehandeling zien. Voor mij een totaal nieuwe ervaring. Toen ik het daarna zelf mocht gaan doen, was dit zo heftig dat ik het daarna eerst niet durfde te gebruiken. Ik ben mij nooit bewust geweest van dat stuk. Dat je energie om iemand heen kan voelen. Ik heb het woei woei genoemd, omdat ik wind voelde in de lagen om iemand heen..
Annet,
Blijf vertragen
Blijf verstillen
In wie Annet is
In wie Annet mag zijn
Voeg daar waar jouw pad zich ontvouwt en laat los dat wat al lang niet meer van jouw is.
Dit kreeg ik in Italië. De afgelopen 2 jaar heb ik dit regelmatig teruggelezen. Het vertragen en verstillen door te yinnen, te wandelen, te liggen op mijn matje, te schouwen heeft mij veel gebracht. Steeds meer Annet worden, steeds authentieker. Best lastig om het pad zich te laten ontvouwen, het altijd alles willen regelen en weten los te laten. Ook het loslaten van dingen die al lang niet meer bij mij passen was niet eenvoudig.
Op dat moment vooral bezig met het stuk werk. Steeds meer kwam het besef dat de manier waarop ik werkte niet meer bij mij paste. Jarenlang behandelde ik 18 patiënten per dag, elk half uur een nieuwe patiënt. De afgelopen jaren daar al langzaam in veranderd, steeds vaker zag ik mensen een uur. Veel prettiger omdat je dan echt contact kan maken en bezig kan met het verhaal achter de klacht.
Ik ontdekte ook steeds meer dat ik geen 20 jaar zo door wilde gaan in de praktijk. 13 jaar lang heb ik heel veel mensen gezien, steeds meer ging ik voelen bij patiënten. Steeds mijn ziel en zaligheid erin gelegd. De rest van mijn energie ging op aan mijn gezin.
Steeds duidelijker wordend dat ik heel voelend ben en dat ik meer tijd voor mijzelf nodig had omdat ik nog veel te verwerken had, toen nog niet wetend wat allemaal. Vanaf dat moment besloten om de vrijdag niet meer te werken, zodat ik meer tijd had voor mijzelf.
Eind 2018 ging ik heel voorzichtig het behandelen met energie toepassen in de praktijk. Tijdens mijn werk ging ik steeds vaker werken met energie. Ik vond het spannend en tegelijkertijd mooi dat ik hier wat mee kon. Spannend omdat het iets was wat je niet leert uit boeken of cursussen, het ging echt om voelen en vooral op het leren vertrouwen op mijn gevoel. Een bijzondere ervaring dat mijn handen geleid werden naar plekken die belangrijk waren en daar dan op vertrouwen.
Vanaf die tijd begon ik steeds meer te voelen; niet alleen bij een ander, maar ook bij mijzelf. Stapje voor stapje ontdekte ik wat er binnen in mij aanwezig was. De afgelopen 2 jaar ben ik daarmee bezig geweest. Ik begon meer en meer mijn lijf als een geschiedenisboek te zien. Mijn lijf bevat informatie, emoties, verhalen van mijn hele leven, van de levens van mijn voorouders en van de levens die ik als ziel al heb meegemaakt.
De afgelopen jaren heb ik Annet leren kennen, ik heb daarin ook geleerd om te voelen wat van mij is en van een ander. Voor die tijd voelde ik veel en had ik geen idee wat van mij was en wat er van een ander was. Ik leerde de emoties en ervaringen kennen die opgeslagen waren in mijn lijf. Dat lijf van mij wat mijn hele leven met mij hierover had gecommuniceerd in de vorm van pijn. Pijn in mijn hoofd, nek, rug etcetera. In de yin yoga noemen we dit ook wel frozen emotions.
Ik begrijp nu waarom ik mij vaak zo onveilig en onzeker heb gevoeld. Langzamerhand word ik steeds meer de Annet wie ik mag, kan en wil zijn. Voor de authentieke Annet zonder al die angsten ligt een een wereld voor mij open. Ik kan les gaan geven in wat mij inspireert, ik kan cliënten behandelen op een manier die bij mij past en dan verder alles wat nog op mijn pad komt.