Mijn naam is Arry Bennen en ik ben opgegroeid in Wapse, een beschermd klein dorpje waar ik een mooie jeugd heb gehad. Ik blijk redelijk honkvast, omdat ik er samen met mijn gezin nog steeds woon, nu inmiddels iets buiten het dorp tussen de landerijen.
Als kind was ik ‘een beetje’ een dromer, geen uitblinker op school, maar met oog voor creativiteit. Toneelspelen, zingen en schilderen hadden mijn interesses. Ik had heel veel fantasieën, wilde graag beroemd worden, misschien graag gezien worden omdat er toch een stuk onzekerheid in mij schuilde. Zoals dat in de jaren 80 ‘vaak ‘ging was mijn voorkeur niet iets waar je je brood mee kon verdienen. Er moest een functionele opleiding/beroep worden gekozen, dit gaf garantie voor de toekomst.
Na wat twijfelende gedachtes had ik besloten om in de bouw aan de slag te gaan als schilder. Dit was leuk werk, maar al die jaren heb ik met het idee rondgelopen dat er iets anders voor mij bestemd moest zijn.
Naast het werk wilde ik graag sporten en mijn creativiteit ontwikkelen. Zoals dat vaak gaat in een klein dorp zijn er niet zoveel mogelijkheden wat betreft sport. Als jongen was je al snel aangewezen op het voetbal, de meiden hadden handbal als optie. Na enkele jaren op het veld te hebben gestaan, had ik steeds meer het besef dat dit niet iets was waar ik veel plezier aan beleefde. Op ‘die’ bewuste zondagmorgen stond ik ‘op een gure dag’ in mijn korte broek te koukleumen op het veld. Ik vroeg mij na enkele minuten af waar ik in godsnaam mee bezig was en heb diezelfde dag mijn voetbalschoenen voorgoed aan de wilgen gehangen. Naast het voetbal zat ik bij de plaatselijke toneelvereniging, ik ben hierbij jaren actief geweest als speler en regisseur. Hier geleerd hoe je in de huid van een ander kan kruipen, dit met veel plezier gedaan, veel gelachen.
Als alternatief voor het voetbal kwam de vechtsport om de hoek kijken. Samen met een vriend ons aangemeld bij sportschool van Johan Balk in Meppel/Steenwijk. Hier jaren les gehad van onder andere Frans Santing: ‘een begrip in de vechtsport’. Mooi om te ervaren dat je door deze sport wat zekerder in het leven kan komen te staan; geeft veel zelfvertrouwen. Van nature ben ik absoluut geen vechter, maar omarm deze sport nog steeds tot op de dag van vandaag. Er is onderling veel respect voor elkaar, vooral bij karate.
Ook het schilderen op doek geeft mij de vrijheid en de inspiratie om creatief bezig te zijn. De schilderijen die je maakt zeggen vaak iets over ‘jou’ als persoon. Heb je een kleurrijk karakter, sta je luchtig in het leven of komen er “figuurlijke” zwarte randjes terug in je schilderijen. Breng je er veel licht en positiviteit in of ben je in staat om iets intuïtief op het doek te zetten.
Even weer een sprongetje naar mijn arbeidsverleden. Uiteindelijk de bouw vaarwel gezegd en in een verzorgingshuis als technische dienst en activiteitenbegeleider aan de slag gegaan. Ik was daar op m’n plek, omdat ik toen in de gaten kreeg dat het werken met mensen iets is wat mij aansprak. Ik heb daar ontzettend veel geleerd, in alle opzichten. In diezelfde periode kwam ik tot de ontdekking (ík wist het al een beetje) dat ik redelijk goed Andre van Duin kon imiteren. Dit nam in vogelvlucht serieuze vormen aan. Ik werd gevraagd voor feesten en partijen en ik was ingeschreven bij een paar artiestenbureaus waar ik veel werk van had. Het was een leuke bron van inkomsten en ik deed wat ik al jaren wilde, mensen vermaken ‘prachtig’! Dit heb ik een kleine 20 jaar gedaan.
Na het verzorgingshuis ben ik terecht gekomen bij een behandelcentrum waar cliënten wonen met een gedragsprobleem en veelal met een crimineel verleden. In dit werk word je op de proef gesteld en leer je naar jezelf kijken: hoe reageer je ergens op, wat is jouw non-verbale houding, hoe benader je iemand? Allemaal ingrediënten die van belang zijn om dichter bij iemand te kunnen komen. Bij deze instelling van alles gedaan: van cultureel werker, arbeidstherapeut tot groepsleider op verschillende afdelingen. In de lijn van de vechtsport ook hier meerdere cursussen gevolgd op het gebied van weerbaarheid en separatie handelingen die gedaan moeten worden om cliënten ’op een humane manier’ te kunnen fixeren en/of te separeren.
Na enkele jaren werd mij gevraagd of ik als acteur wilde fungeren bij de instelling. Tijdens de cursussen speelde ik verschillende type cliënten. Collega’s kunnen dan reageren/anticiperen op de client en moeten proberen om alles in goede banen te leiden. Na deze praktijksituatie ga je dan evalueren en geef je feedback op hetgeen je hebt gevoeld en gezien. Dit werk heb ik bij verschillende instellingen gedaan en dit doe ik nog steeds.
Ik ben uiteindelijk door mijn vrouw Annet in contact gekomen met de yoga. In eerste instantie had ik er niet zoveel mee, ‘zweverig gedoe’ dacht ik. Na de tijd vorderde kwam ik erachter dat het toch wel een positieve uitwerking kan hebben op je fysieke en mentale gestel. Ik heb mij na een tijdje ingeschreven bij het BIVAG voor de eerste module yin yoga. Dit beviel erg goed. Direct daarna besloten om de tweede module er achteraan te plakken.
Dit alles maakt dat ik in mijn leven veel heb gedaan, het zijn allemaal hele verschillende dingen. Hoe mooi is het dan om alle ervaringen te koppelen en hier iets mee te gaan doen. Dit idee speelde al een tijdje, maar zoals veel mensen betaamt weet je wat je hebt en is het lastig om je baan op te zeggen. Deze onzekerheid bleef nog wat in mijn hoofd hangen, maar ik had inmiddels de overtuiging dat al deze ervaringen heel mooi samengevoegd kunnen worden.
De stoute schoenen aangetrokken en na wat wikken en wegen de stap gezet om voor mijzelf iets op te starten. Ik probeer dan ook om alles zoveel mogelijk te combineren. Dat houdt in dat er combinaties zijn van kickboksen/karate, acteerwerk (praktijksituaties naspelen) en met als afsluiting yoga. Er kan ook gekozen worden voor één op één sessies om bijvoorbeeld wat zekerder en met meer overredingskracht lastige gespreken aan te gaan. Dit zou dan kunnen door boksen te combineren met rollenspelen en yoga.